Gebed Aanhoor dit lamento, lees deze bede en zegen mij of zegen mij niet; ik nader het einde van mijn levensvesper. Leg mijn lichaam nog niet op de offertafel en laat mijn geest zich voortaan voorgoed richten naar de genade van de deemoed. Geef mij geen leerstelling en geen dogma, eerder de zaligende devotie van de sodaliteit en de bereidheid om in de diepte te gaan. Bevrijd mij uit de bedreiging van de uitersten en laat mij opnieuw zingen op het oksaal van een kathedraal. Zuiver mij van mijn zondige gedachtenjacht en verleen mij dan de loutering na mijn zevende of negende noveen.

 

Zilte droom Ik had een snoer van slangen om de hals en ik zag het licht, een sliert Zeeuws licht boven Zoutelande. Aan de rand van het Veerse Meer herkende ik de bevende heer Bavink en in Domburg vond ik Mathilde Willink op het strand. (Zij had zilverige schubben op haar bips en zeegroen zeehaar in haar ooit zo weelderige Medusahaar.) Op de hoogste duin ontwaarde ik geen andere naakt badende Muze en tuurde dan maar naar het etherische en de wijde weidsheid van de wateren. Tot een hevige zuidwester al die slangen aan flarden woei.

 

Back in town                     Scheef is de poorte van oudheid geweken                                                             Guido Gezelle ('Terug') Weer flaneer ik in de Steenstraat en met enige zwier begroet ik een grijnzende koetsier en ik lach naar een jonge Japanse vrouw ( is zij echt in kimono of ben ik hier de bonobo? ). Zij wuift naar mij vanuit haar koets en bij Simon Stevin sta ik even stil en denk aan die zwarte glanzende buggies ( of zijn het sjezen? ) van The Amish People in Amerika. Stap na stap herken ik alle stegen, maar ik haat deze winkelstraat en plas op een klein plein waar de tegels blinken en de gevels ook goed stinken. Ach, de poorten van mijn stad staan de hele dag wagenwijd open en die zeearm is al zeven eeuwen dicht- geslibd en verzand. Ik, ik wacht op het sluiten van de poorten en op de ultieme overstromingsnacht.                       Hendrik Carette